सबैभन्दा पहिले आफूमा आत्मविश्वास हुनुपर्छ । मेरो मन्तव्यले इन्सपायर भएर केही हुँदैन । इन्सपायर हुनपर्ने छ भने इन्स्पाइरेसनलाई लिएर केही गर्नुहोस् । इन्सपायर भएर त्यो जुङे ले त राम्रो कुरा गर्यो भन्दै गफ गरेर भोलि त्यही काम गर्नुभयो भने त्यसको केही फाइदा हुनेवाला छैन् । जुन ठाउँमा तपाईँहरू उभिनुभएको छ, त्यो ठाउँमा सबैभन्दा महत्वपूर्ण भनेको आत्मविश्वास हो ।
म १६ वर्षको हुँदा ९ वटा विद्यालयमा पढेको थिए । ९ वटा विद्यालयमा रेस्टिगेट हुँदै फाल्दै होइन, मेरो मुवा परराष्ट्रमा र बुवा डाक्टर हुनुहुन्थ्यो । पोस्टिङ धेरै ठाउँमा हुने भएकाले म र मेरो भाइ ९ वटा विद्यालयमा पढ्यौ । म १६ वर्षको हुँदाखेरि अमेरिकाको युनिभर्सिटीमा पुगे । त्यहाँ उनीहरूले तिमी १६ वर्षको छौ, अधिकांश १८ वर्षका छन्, तिमीले एसएलसी पनि गरेका छैनौ, १२ कक्षाको स्कुलिङ पनि गरेको छैनौ । तर हामी तिमीलाई एउटा मौका दिन चाहन्छौ । तिमीले यो जिपिए भन्दा माथि राख्न सकेउ भने पढ्न सक्छौ, यदि यो भन्दा तल गयो तिमीले छोड्नुपर्छ भने ।
मैले भने म यसको बारेमा केही सोच्छु । उनीहरूले पनि हुन्छ भने । कलेज शुरु भएको एक हप्ता भइसकेको थियो । बाहिर एउटा पसलमा गएर कोक खादै मैले धेरै सोचे । यदि मैले मेरो परिवारलाई सोधे भने यदि गर भने नसकेपछि तपाईंले भन्नुभएको त होनी भन्ने हुन्छ । नगर भने खुसुक्क घर फर्किने । त्यो बेलामा मैले सही निर्णय गर्नुपर्ने थियो । म फर्केर जाँदा ४५ मिनेट जति भएको थियो । तिमी ब्याक भयौ भनेर सोधे । मैले उत्तर दिए मैले भने म सक्छु । मेरो आत्मविश्वास म भित्रबाट आयो । मैले बिबिए अमेरिकामा गरे । ब्याचलर अमेरिकामा गरिसकेपछि मास्टर दिल्लीमा गरे । ब्याचुलर उता गरेर मास्टर किन यता गर्न आएको भनेर धेरैले सोधे । सबैले मलाई यो त उल्टो भयो भने । फेरि मलाई विश्वास थियो की मास्टर यतै पढ्छु ।
दिल्लीमा एमबीए पढेर नेपाल आएर तत्कालीन नेपाल ग्रिनल्याण्ड बैंकमा पहिलो पटक जागिर गरे । मेरो पहिलो जागिरको तलब ३ हजार ५ सय रुपैयाँ थियो । त्यो बेलामा मेरो इष्टमित्र, साथीभाइ, शुभचिन्तकहरूसमेत अनिल तिमीले यो के गरेको ? ३ हजार ५ सय रुपैयाँ तलबको जागिर खाएर १० जुनिमा पनि तिम्रो बाउआमाले तिम्रो पढाईमा खर्च गरेको उठाउन सक्दैनन् । खुरुक्क यो छोडिदेउ । कसैलाई फोन गर्न लगाएर वा मन्त्री, यताउता भन्न लगाएर हिमाल सिमेन्ट, हेटौँडा सिमेन्ट, छाला जुत्ता उद्योगमा गएर जिएम पोजिशनमा जागिर खाऊ पनि भने । बाहिर पढेर आएको छौ, नेपालको ३ हजार ५ सयको जागिर खाएको ? तर म भित्र आत्मविश्वासको रूख बनिसकेको थियो । मेरो आत्मविश्वास थियो की कसैको फोन चाहिदैन, कसैले भन्नु पर्दैन, अनिल शाह आफ्नै बल बुद्धिमा अगाडि बढ्न सक्छ । त्यहीकारण म तपाइहरुको अगाडि उभिएको छु ।
सबै जनाको कुरा सुन्नुहोस् । आमाबुवा, दिदी भाइ, आफन्त, गुरुहरुको कुरा सुन्नुहोस् तर डिसिजन आफ्नै गर्नुहोस् । तपाईको अन्तरआत्माले तपाईको करियर मा के राम्रो गर्न सक्नुहुन्छ ? नराम्रो के छ, त्यो छोड्नुहोस । राम्रो के गर्न सक्नुहुन्छ, त्यो समात्नुहोस । हामीलाई सबै किसिमका ट्यालेन्ट चाहिन्छ । जुन तपाई राम्रो गर्न सकनुहुन्छ । गुड छौ भने गे्रट बन, ग्रेट छौ भने एक्स्पेसनल बन, एक्स्पेसनल छौ भने आउटस्ट्याण्डिङ बन । पारस खड्का क्रिकेट मात्रै खेल्छ, नवयुग श्रेष्ठ फुटबल मात्रै खेल्छ, गौरीका सिंह पौडी मात्रै खेल्छ । आफूलाई केमा प्रतिस्पर्धात्मक बनाउनन सकिन्छ, त्यो पत्ता लगाउनुपर्छ ।
म सानोदेखि हुँदादेखि नै धेरै जनाले नेपाललाई सिंगापुर, स्वीट्जरल्याण्ड बनाउँछु भनिसके । मेरो छोरी जन्मेपछि टिका लगाउन जाँदा मलाई तेरो भनेर सोदे । मैले भने भयो । तेरो त छोरा भयो होलानी भनेर सोधेपछि म खुसी हुँदै भने मेरो त छोरी भईन् । तर त्यो मान्छे म देखि रिसाउँदै तेरो छोरी त छोरा जस्तै होलानी । मैले हात जोड्दै भने रिसानी माफ एउटा बिन्ती मैले मेरो नेपाल सिंगापुर र स्वीट्जरलयाण्ड जस्तो होइन, जतिसक्यो राम्रो नेपाल चाहिएको छ । मेरो छोरी छोरा जस्तो होइन, जतिसक्यो राम्रो छोरी चाहिएको छ ।
(सीईओ शाहले करियर पोइन्ट एजुकेसन प्राइभेट लिमिटेडले आयोजना गरेको ‘तेस्रो करियर फेस्ट’ कार्यक्रममा राखेको मन्तव्य हो ।)
